camargue

Vrijdagochtend heb ik nog vlug administratieve zaken voor mijn examens inorde gebracht, vlug ingepakt (probleem was dat ik niet gepland had om op vakantie te gaan, dus ook eigenlijk niet echt propere kleren had: waardoor ik in een pyama bovenste en een kapotte short en jogging heb rondgelopen :) om tegen 14 u de bus naar Valance te nemen met Flo, Chris en Miriam (drie duitsers). In valance moesten we een uurtje wachten om daarna de trein te nemen naar Arles. Omdat het vrijdag een feestdag was, waren we heel blij dat we een open winkel vonden. Het enige wat we er konden kopen waren blikken met halal voeding…later bleek echter dat alle grote supermarkten ook nog open waren. Daar hebben we dan een kaart van de ‘camargue’ gekocht. Omdat we nog niet echt een plaats voor onze tent hadden vroeg ik tips aan iemand van de supermarkt. Deze man was heel vriendelijk, maar toch iet wat bizar. Zo toonde hij ons een volgens hem ‘prachtige plek’ (lees: een plaats aan de kant van de autostrade, waar hij toen hij werkloos was sliep en zich waste aan een kapot geslagen brandbluspaal). Omdat dat toch niet echt was wat we zochten hebben we gewandeld tot we om 11u een verlaten veld vonden, te midden van de natuur. Het gras stond zo hoog als onze heupen, waardoor we als een groepje idioten eerst een heel stuk hebben zitten plat trappen, om daarna onze tent op te zetten.


Zaterdag was het doel om een grote wandeling door de camargue te maken. Maar omdat de weg die we hadden genomen, niet erg mooi en interessant was, hebben we gelift. Het ging heel erg vlot (en met 4!). Zo hadden we eerst een pickup, waar we met z’n vieren achterin de kofferbak konden zitten. En voor het tweede deel van het traject mochten we met z’n allen meerijden met een oude mercedes (moeilijk in gang te krijgen, maar eens hij reed, ging het vlot). Deze auto zetten ons af in ‘salin de giraud’. Een klein, niet al te toeristisch dorpje, waar we een grote voorraad voedsel hebben ingeslagen. Daarna hebben we onze weg verder gezet met als doel… de kust. Omdat het liften met vier niet meer vlotte, hebben we ons opgesplitst (strategisch: 2 keer een jongen en een meisje). Hierdoor was het liften niet al te moeilijk en bereikten we alle vier snel ons doel … de zee, de kust, de zon! We zijn een groot deel van de kustlijn afgewandeld omdat we het toeristische deel wilden vermijden. Daar hebben we de hele namiddag gelegen, gelezen, zwaard gevochten (met stokken weliswaar), gefrisbeed, raadsels gezocht en gevonden…. Tegen de avond zijn we dan aan een prachtig kampvuur begonnen. Omdat er een stevig wind stond, moesten we eerst met stenen een soort afscherming maken. Wonderwel lukte dat erg goed, en hadden we in geen tijd een zalig mooi kampvuur. Als dessert hadden we brownies, die we even op de houtskolen hadden gelegd, waardoor je een overheerlijk chocoladedessert kreeg (ook de omgeving, de mensen, de geur van het vuur…maakten dat nog eens zo goed). Omdat we onze tenten niet alleen wilden laten, hadden we ze nog niet opgezet. Gelukkig hadden de jongens al een ‘windvrij’ plaatsje gezocht, waar we ze konden opzetten. Toch was het geen sinecure om ze s nachts met enige wind in de duinen op te zetten. Maar het lukte erg goed (ook omdat het volle maan was, en we daardoor vrij veel licht hadden). Ik heb nog een tijdje buiten gezeten, om te genieten van de wind, van de rust, van het adembenemend uitzicht. Echt een avond om nooit te vergeten!

Na een nacht niet al te best te hebben geslapen (de wind was heel stevig, waardoor de tent soms erg flapperde) stonden we op met een prachtig zich op de zee en aan de andere kant de camargue. Na het inladen van onze tent en rugzak (en ongewild kilo’s zand) hebben we nog even gepetanqued met stenen. Daarna zijn we teruggewandeld, en hebben we gegeten in een louche barak op het strand (toch smaakte het heel goed). Toen we onze weg verder zette op terug naar Arles te gaan, werden we met verstomming geslagen. Er waren super veel wilde flamingo’s. Prachtig om zien. Ondertussen liepen we langs het grootste zoutwinningsveld van Europa. Omdat het weer diezelfde onaangename weg was, hebben we weer twee per twee gelift (ik ben echt fan geworden van liften, het heeft niets dan voordelen: het is gratis, je leert nieuwe mensen kennen, die mensen vertellen allerlei interessante zaken over de streek, het is redelijk snel). Eerst tot ‘salin de giraud’ en daarna verder naar Arles. Daar hebben we elkaar opgewacht aan het amphitheater en samen nog wat van de avond zon genoten. Op onze weg naar de camping hebben we nog wijn gekocht (in de bakker nota bene, hier kan je echt overal goedkope en lekkere wijn kopen). Op de camping heb ik een gigantisch lange, warme douche genomen, om al het zand, zweet, vuil van me af te spoelen (op zo’n moment is een douche echt goud waard). Daarna hebben we gegeten bij kaarslicht, muziek geluisterd, nog wat gebabeld, raadsels verteld en gaan slapen (het merendeel van de tijd spraken we Frans, maar vaak spraken ze ook onderling Duits. Maar om een of andere reden kan ik bijna alles verstaan van wat ze zeggen, hoewel ik maar ooit eens 1 uur Duits in school heb gehad, en zij mij niet verstaan als ik nederlands spreek)

Ondertussen zijn we hier allemaal dol op de franse croisants, koffiekoeken… daarom kon dit allemaal niet ontbreken op onze laatste dag samen. We hebben in een van de beste bakkers die ik ooit heb gezien een gastronomisch ontbijt gekocht: rababertaart, myrtilletaart, baguetten, croissants, tartiflettebaguette met zeevruchten, chocoladecroissants, choco suissen… Dit hebben we opgegeten in het park. Daarna zijn we een koffie (de beste tot nu toe in franrkijk) gaan drinken bij een hele lieve man. Daarna de thermen van Constantijn bezocht. Ik blijf telkens verstomd staan van de kunde van de romeinen, echt indrukwekkend, wat zij allemaal konden verwezelijken. Om 18h was het helaas tijd om afscheid te nemen: miriam ging naar istre een vriendin bezoeken, en flo en Chris gingen nog verder trekken. Terwijl ik naar grenoble terugkeerde in de hoop meer nieuws te kunnen verkrijgen voor mijn examens (in het weekend was Irina wel zo lief geweest om me op de hoogte te houden van ‘sociologie du changement culturel’, waar ik een taak moet voor maken). Omdat mijn trein pas om 20h was, heb ik de stad nog verkend (met een loodzware rugzak: er zat nog gerief van miriam in, omdat zij ook nog het vliegtuig gaat nemen, en dus niet heel veel bagage kan meenemen). Het is een heel klein maar gezellig stadje, met ongelooflijk leuke kleine straatjes (waar ik uren zou kunnen in ronddolen) en een amphitheater, theater en thermen van het romeinse rijk. Tegen 20h vertrok mijn trein. Het was een lange reis, waardoor ik pas om half twee in mijn bed kon kruipen … maar het was het het meer dan waard!

foto's volgen...