Na zondag een hele dag geleerd te hebben voor mijn examen van woensdag, kwam er een prachtige beloning: kaasfondue. De beste die ik tot nu toe gegeten heb, florian was chef, en wij voerden uit…en hij is het waard om chef genoemd te worden. Het was echt enorm lekker, perfect gewoon. 
Omdat hierbij ook een wijntje hoort hebben we zonder dat we het merkten met 5 zes flessen wijn gedronken. En nadien…een speciale koffie, waarbij je suiker en ‘poire williams’ in brand steekt en dit blust met koffie. Straf (hoewel de alcohol verdwijnt) en lekker. 
Maandag en dinsdag gestudeerd, gestudeerd, gestudeerd…en dit werd afgewisseld met een picknick in het park en andere kleine maar fijne dingen.Woensdag had ik eindelijk mijn examen: k heb in twee uur tijd vier bladzijden geschreven over de kloof tussen rechts en links in het franse politieke landschap. k had er een goed gevoel bij, dus was ik tevreden. In de namiddag ben ik twee en een half uur in de mediatheek gaan werken. Dit is een verplicht onderdeel van mijn talencursus die ik hier vrijwillig volg. Maar het heeft absoluut geen nut, je moet drie uur je weten bezig te houden met talen. Maar die zaal is bijna nooit open, en als ze open is heb je het gevoel dat je in de gevangenis zit. Zo is er een dame die tot op de minuut kijkt op je genoeg gewerkt hebt. Maar gelukkig was het s avonds iets fijners. Zo ben ik gaan eten met vince, Chris, luc en miriam in residence ‘home’. Dit is ook een studentenresidentie waar je s’avonds warm kan eten, een echte luxe. Daarna zijn we nog naar de supermarkt gegaan om een dessertje te kopen. en toen we net betaald hadden en naar buiten aan het wandelen waren, was ik aandachtig aan het luisteren naar een verhaal van iemand…waardoor ik knal met mijn twee schenen tegen een ijzeren bank ben gelopen en door de klap op de grond ben gevallen. Ik denk dat het een ongelooflijk grappig zicht moet geweest zijn, maar iedereen was zo lief om vooral met de pijn in te zitten en niet echt te lachen (hoewel ik ze het niet kwalijk zou genomen hebben :) Meteen kwam er een security man op me af, die erop stond om mij te verzorgen. Het enige was volgens mij echt helpt is ijs, maar hij was er zeker van dat een zalf, grote compressen en nog grotere plakkers de oplossing waren…dus stond ik daar met mijn broekspijpen hoogopgestroopt en grote plakkers op mijn schenen. Daarna zijn we naar mijn kot gegaan waar we nog een spelletje poker hebben gespeeld.
(dit is de security in actie -- een foto genomen door miriam, die daarna uitdrukkelijk werd verzocht om deze te verwijderen, wegens strict verboden)Omdat k nu een lidkaart van ‘gabriel faure’ heb (een studentenresidentie naast mij) kon ik donderdag gratis wassen. Maar daarvoor moet je je op een lijst in schrijven..en helaas was enkel donderdagochtend om 8u vrij. Dus ik naar de was…daarna mij gehaast naar de les (die dan toch niet bleek door te gaan). Daarom heb k wat voor een examen gelezen in de zon (op mijn ‘terras’). Om vijf uur had ik dan wel weer eens les (er is hier echt geen regelmaat te vinden in de lessen). S avonds had Chris boodschappen gedaan en heeft hij gekookt voor mij, emma, miriam, luc en vince op mijn kot. Echt heel fijn dat dat allemaal zo spontaan ontstaat (ook komt er elke dag wel een aantal mensen voorbij om even hallo te zeggen en een praatje te maken). S namiddags belde er een jongen mij op (vanuit een telefoonhokje omdat hij geen geld had) om te zeggen dat hij mijn usbstick had gevonden (en na lang zoeken op de usbstick, de eigenaar enz) en dat hij die wel wou komen brengen. Ik sta ervan versteld hoe vriendelijk men soms kan zijn, die heeft ongelooflijk veel moeite gedaan om me mijn usbstick terug te bezorgen! S avonds zijn we dan met een hele grote groep gaan aperitieven in een park om dan met z’n allen naar rabot (studentenresidentie van emma waar een zaaltje is om te feesten) te vertrekken. Emma vierde haar verjaardag samen met Anni. Het was tevens ook het afscheidsfeestje voor Stephanie en Lis. K vond het heel moeilijk om een leuk kado te vinden voor emma, maar k denk wel dat we er uiteindelijk in geslaagd zijn: een via ferrata trip in de buurt van chambery. K was zo blij dat ze er heel tevreden mee was! Het was een fantastisch feestje. Helaas moest het stoppen om 1 uur. Maar gelukkig waren er twee jongens die nog een gitaar bij hadden waardoor we dan met een twintigtal buiten liedjes hebben zitten zingen. De weg terug was vrij moeizaam omdat er enkelen stevig in het glas hadden gekeken…maar uiteindelijk was ik moe maar heel gelukkig thuis om half vijf.
Ondanks het weinig slapen ben k vrijdag naar de mediatheek geweest om mijn drie uur af te ronden. Althans dat was het plan…maar die vrouw is zo strict dat die altijd vijf minuutjes voor het uur stopt zodat ze zeker klokslag het uur naar huis kan. En aangezien ik niet wist dat er zo van die rare mensen bestaan moet ik dus maandag voor 5 minuten terug gaan naar de mediatheek om te werken (om mijn verplichte drie uur te vervullen). Echt ongelooflijk! In de namiddag heb ik dan nog voor een dossier van sociologie de l’art gewerkt. Ondertussen kwam tynke nog even langs voor een babeltje, daarna Dominique en tot slot ook Vince. K ben hier zo de uitvalsbasis voor vanalles en nog wat…maar dat is echt super fijn! alles is hier zo spontaan. S avonds ben k dan met tynke en vince naar grand place gereden om daar pizza te eten, ter ere van het vertrek van Stephanie.
Na een nacht enorm slecht geslapen te hebben, stond ik zaterdag op met veel rugpijn. Niet zo goed, aangezien ik na lang aandringen van vince had toegestemd om mee de via ferrata met emma te doen. Dit is een parcours van ijzeren barren, brugjes, touwen… aan een verticale rotswand. K wist dat ik heel veel schrik ging hebben, maar wou eens zien tot waar mijn grenzen reikten. En of ik schrik heb gehad (één moment stonden de tranen in mijn ogen, daar was mijn limiet dus :) Het was een parcours dat volgens de site begint op 1060 meter, en eindigt op 1230 meter. Over deze 170 hoogtemeters hebben we drie uur gedaan. Gigantisch vermoeiend, aangezien er niet echt veel plaatsen zijn waar ik me voldoende gerust voelde om echt even op adem te komen. Op bepaalde plaatsen was de rotswand 80 meter recht naar beneden. Gelukkig waren er in onze groep een aantal getrainde klimmers en via ferrata fans, anders had ik echt niet geweten hoe ik eraan moest beginnen.
In het totaal waren we met acht. Eén van die acht was wel ongelooflijk vreemd en onverantwoordelijk. Zo rookte die een joint tijdens onze picknick voor het vertrek (een heerlijke picknick, waarvoor vince en mathieu hebben gezorgd). En tijdens onze beklimming heeft hij er nog twee gerookt. Echt onbegrijpelijk...maar gelukkig waren er voldoende normale mensen, die me wel konden uitleggen hoe alles in zijn werk ging (hoewel het principe heel eenvoudig is: zorg steeds dat je je musketons één voor één verhangt, en zorg dat je niet valt). Vaak moest je enorm grote passen nemen om van de ene ijzeren bar naar de andere te kunnen stappen, en op een bepaald moment waren die passen zo groot dat mijn broek scheurde. Bijgevolg moest ik een nog de hele weg afleggen met één bil bloot :) 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten